Την τελευταία δεκαετία και πλέον η χώρα έχει περάσει πολλές δοκιμασίες. Ο λαός έζησε στιγμές τραγικά δύσκολες. Μέσα στην παραζάλη που δημιούργησε το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης έπρεπε να διαχειριστεί-να αποδεχθεί λάθη και να αναθεωρήσει ιδεολογίες για τις οποίες πάλευε για δεκαετίες. Κάπως έτσι γίναμε φοβικοί προς το “σύστημα”, αναγνωρίζοντας την πολιτική και όχι κάποιους πολιτικούς ως μέρος του προβλήματος, συντηρώντας την οικογενειοκρατία και φλερτάροντας έντονα με τον βαθύ συντηρητισμό και τα παρελκόμενά του.

Κι ενώ νοικοκυριά κι επιχειρήσεις φαλίριζαν, τα παιδιά μας ξενιτεύονταν και η χώρα μαράζωνε, τα βουλευτικά έδρανα συνέχιζαν να τα ζεσταίνουν εν πολλοίς εκείνοι οι ίδιοι που ήταν υπεύθυνοι για την καταστροφή ανεξαρτήτως χρώματος φανέλας. Έδειχναν ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο για το ποιος έκανε το φάουλ, για το ποιος έκανε τα μεγαλύτερα λάθη, ενίοτε δε πετούσαν και την μπάλα στην εξέδρα… όπως εκείνο το απίθανο “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Κάπου εκεί χωριστήκαμε σε νοικοκυραίους και μπαταχτζήδες. Και εν όσον δείχναμε κι εμείς ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο και μετρούσαμε την τσέπη για να βγάλουμε τον μήνα, ξεπουλιόντουσαν τα όνειρά μας σε funds ή σε επενδυτές ξένων προς τη χώρα συμφερόντων.

Κι αφού χορτάσαμε “θάνατο” γιατί παιδιά κάηκαν στην προσπάθεια να ζεσταθούν ανάβοντας ένα μαγκάλι μίας και δεν υπήρχαν χρήματα για άλλον τρόπο θέρμανσης, γιατί νέοι άνθρωποι αυτοκτόνησαν από την απόγνωση της οικονομικής καταστροφής στην οποία είχαν περιέλθει, γιατί πνίγηκε κόσμος στη Μάντρα και κάηκε στο Μάτι από ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού, γιατί άνθρωποι χάνονταν σε κακοφτιαγμένους και κακοσυντηρημένους δρόμους… ΔΕΝ ΜΑΘΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ.

Εναποθέσαμε τις ελπίδες μας σε ξένες επενδύσεις και με φθηνές υπογραφές υποθηκεύσαμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας σε συμφέροντα της συμφοράς. Τέτοια συμφέροντα ήταν αυτά στο βωμό των οποίων θυσιάστηκαν νέα παιδιά στο πρόσφατο δυστύχημα των Τεμπών. Και σ αυτή την περίπτωση, πριν ακόμη τελείωση η άνιση μάχη των διασωστών με τις λιωμένες από τη φωτιά λαμαρίνες που δυσκόλευαν την διάσωση των εγκλωβισμένων και την περισυλλογή των πτωμάτων, γέμισαν τα τηλεπαράθυρα κατήγορους. Αριθμούσαμε ψυχές που χάθηκαν όταν στις τηλεοπτικές εκπομπές ενημέρωσης, συνωστίζονταν ανερυθρίαστα πολιτικοί για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα δαχτυλο δείχνονταςγια μια ακόμη φορά ο ένας τον άλλον…

Ανθρώπινο λάθος είπαν…

Φταίει η καθαρίστρια που από την πολλή πάστρα είχε κάνει αόρατα τα κλειδιά αλλαγής κυκλοφορίας;

Φταίει ο ελεγκτής κυκλοφορίας γιατί ήταν ανεπαρκής;

Φταίει ο μηχανοδηγός γιατί δεν αναγνώρισε προς τα πού πάει το τρένο του;

Ή μήπως φταίνε τα συρτάρια που κρατούσαν κριμένες τις αναφορές τόσων χρόνων σχετικά με τους σιδηροδρόμους και όχι μόνο;;;

Ενα ακόμη λάθος ήταν κι αυτό που μέχρι να συμβεί το επόμενο θα έχει ξεχαστεί…

Εξ άλλου οι Έλληνες ξεχνάμε εύκολα, όπως είπε κάποιος “σπουδαίος” κομπάζοντας για τις αντεθνικές επιλογές του…ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ.

Κι αν από τύχη είμαστε ακόμη ζωντανοί, είναι γιατί δεν διασταυρώθηκαν οι ζωές μας την λάθος στιγμή στο λάθος σημείο με ανεπαρκείς και βολεμένους νοικοκυραίους. Ίσως είναι σκληρό… αλλά όπως έγραψε ο ποιητής:

«στεκόμαστε, όπως το φθινόπωρο, πάνω στα δένδρα, τα φύλλα.»